Hark! en Co: in de pers/in the press

Redactie Music Connection (april 2024):

This is interesting. Harke Jan van der Meulen is a composer who studied English at the University of Amsterdam, taking lessons in composition from Martijn Padding and Daan Manneke. He then decided to devote himself to combining literature and music. So there are very folky, storytelling elements to the songs on his website—think Jethro Tull and Fairport Convention, as well as ‘60s psychedelic rock bands such and the Strawberry Alarm Clock. There’s a bit of later-era Beatles influence in there too, and it all combines to create something endearingly sweet if not as other-worldly as the artist might have hoped. No matter—the songs are fun and dripping in selfawareness so there’s much to love.

 

Eric Facon, onafhankelijk muziekjournalist uit Basel, Zwitserland (maart 2024)

Dutch composer and musician Harke Jan van der Meulen has set himself lofty goals. The music he writes straddles genres that seem natural opposites, namely classical music and pop. And, on top of that, his love of the English language and anglophone literature has lead to compose songs to accompany texts by Robert Louis Stevenson or Edgar Allen Poe and others.

If this may seem a bit pretentious in scope, relax : Van der Meulen leads his nicely orchestrated band through elegant, timeless singable songs that may recall a certain Paul McCartney at his most playfully British. To further the Beatles tangent, he has engaged Henk Hofstede, the vocalist of internationally renowned band The Nits, a man known for some quite Lennonish tones. And there is more vocal talent, singers such as Vera van der Poel, Spinvis or Hans Croon (The Dutch) join Harke Jan and his outfit «Hark! En Co» on his compositions. Songs that surprise by unexpected twists and turns, lush orchestrations : this is acoustic music that lets the sunlight in without forgetting the dark shadows.

over the Playful Maziness of Art:

Taï in Musiczine.net (februari 2024)

Après avoir sondé l’univers de Robert Louis Stevenson sur son précédent elpee, « My Treasures », Hark ! & Co raconte, sur une texture d’une rare liberté, les poèmes du fameux écrivain Edgar Allan Poe (1809-1849), tout au long de « The Playful Maziness of Art ». La bande à Harke Jan van der Meulen, qui bénéficie, pour la circonstance, du concours de la magnifique voix de Henk Hofstede (The Nits), agrège, tout au long de cet album, pop et musique de chambre traduite par les interventions du violon de Josje ter Haar, du violoncelle de Brendan Conroy ou du piano de Lineke Lever. L’expression sonore de cet ensemble batave est exigeante, mais délicatement exécutée, elle permet à tous les instruments de s’épanouir.

 

Grant Moon in Prog Magazine (issue 146, january 2024)

Eric van Domburg-Scipio in Heaven Magazine ( januari 2024):

Nadat singer-songwriter Harke Jan van der Meulen onder de groepsnaam Hark! en Co twee prima albums maakte, gebaseerd op gedichten van de Schotse schrijver Robert Louis Stevenson, staan op The Playful Maziness Of Art de gedichten van de Amerikaanse auteur Edgar Allan Poe centraal. Wat direct opvalt is hoezeer Van der Meulen en zijn band gegroeid zijn in hun rol. Waar het gezelschap op R.L. Stevenson nog duidelijk zoekende was naar de beste manier om de gedichten van Stevenson muzikaal vorm te geven, klinken ze hier uitermate zelfverzekerd. En waar op die eerste platen gastvocalisten als Henk Hofstede, Spinvis, Vera van der Poel en Jelle Paulusma het geheel duidelijk naar een hoger plan tilden, zijn zulke gasten (wederom Van der Poel en Paulusma, maar ook Ricky Koole en Hans Croon) op TPHOA een mooie aanvulling, maar is de eigen basis sterk genoeg om ook zonder hen te overtuigen. Nu helpt het waarschijnlijk dat de teksten van Poe uitnodigen tot een meer eigenwijze muzikale invulling die het album sowieso boeiender maakt. Maar de enigszins macabere sfeer van Poe’s werk wordt hier ook muzikaal goed getroffen. Het verleent het album een duidelijke meerwaarde boven zijn voorgangers.

Chris van Oostrom in Lust for Life (december 2023):

Het is wel erg verleidelijk om deze plaat te beschouwen als het Nederlandse equivalent van Tales of Mystery and Imagination (1976) van The Alan Parsons Project. Ook een songcyclus gebaseerd op het werk van Edgar Allan Poe, ook een roedel gastvocalisten en een al even eclectisch palet. Wel zocht de Britse sterproducer het toen veel meer in vertakkingen van de progressieve rock, daar waar Harke Jan van der Meulen het ene moment zondagse strijkers en het volgende schurende gitaren op je afvuurt. Deze voormalige student Engelse taal- en letterkunde bewerkte eerder op soortgelijke wijze de pennenvruchten van Robert Louis Stevenson waarbij hij toen eveneens Vera van der Poel en Jelle Paulusma rekruteerde. Het is evenwel Ricky Koole die hier in to the River met haar loepzuivere voordracht het meest indrukwekkende gastoptreden vervult. Dit zijn geen hapklare songs, maar hun grillige structuren en onvoorspelbare arrangementen krijgen bij herhaaldelijke beluistering zeker vat op je.

 

Joke Roelandt op haar website (november 2023):

Other Writings – Larissa on the Windowsill (joke-roelandt.com)

On the Latest Album of Hark! en Co: The Playful Maziness of Art

Shall I Compare Thee to a River’s Gleam

One could quote Shakespeare, Keats, Wordsworth or indeed Edgar Allan Poe … To speak of life’s eternally recurring struggles and delights. In the latest offering of Hark! en Co the darkly romantic character trait of Edgar Allan Poe is providing the luscious words of inspiration for the music of this timeless-sounding ensemble to dwell on. It’s not the macabre soul which the music is facing here, rather Poe’s words in these selected poems read like classicist tales of man’s short-lived presence in a world of beauty and sorrow, Poe’ s most profound side where the shadows of wistful ideas are always darkening the brightest days of life and love. An excellent premise made of essential themes for the multi-faceted composer that is Harke Jan van der Meulen to feast his musical skills on. The meanings of Poe’s poetry are limpid and clear, the music takes on an equally telling and empathetic silhouette in Harke Jan’s playful philosophy of composition.

The beautiful title of this varied collection of songs – “The Playful Maziness of Art” – speaks for itself: how one can get lost in the labyrinthian beauty of art, how one loses oneself in artistic recreations of the world and one’s place in it. Harke Jan van der Meulen didn’t want to give in to the gloom and doom of the human condition as it is so profoundly portrayed by Poe; he wanted to play with the words in a fresh celebration of human resilience and inventiveness, place the words in a musical scenery of joy and pleasure, surround them with the immaterial joyfulness music is so very capable of evoking. The melodies and voices are kind and understanding, as if they wanted to bring solace and tranquillity to the aching soul of the poet.

It’s clear that Harke Jan considers music to be one of these “incorporate things” that Poe writes about in the poem “Silence”; while it evidently “springs from matter”, music has a soul that binds it to a higher spirit of reality. There’s suffering in this all too ephemeral universe of stars, rivers and woods, in the heartache of love and loneliness, but these musicians decided to be merry and honour the beauty of it all. They devised a serenade to the beauty, the complexity and contradictions of life; it is a music that is happy to be what it is, while it is still there. Only haunted by a song called “Silence”, looming in a far-away place, lurking in the dark.

The music at times bounces around lively and roars with contentment and jubilation like on the electrifying, violet-eyed “Eulalie”. It all is a very surprising and original take on the fragility of human life and the frailty of the material body we live in; the music salutes it and embraces it with good cheer. The album feels like a joyous reunion of musicians and poets across different times, from different places. They come together to celebrate under an eternal sky of stars, camping around a fire in the vicinity of a lake or a river. They talk of love and beauty, of the artistry of it all and they feel like answering to those most beautiful forms of creation in their own musical language. I hear Hark! en Co in the company of John Cale, Donald Fagen, Joni Mitchell … the goodwill of a starman coming to the rescue in this valley of unrest of ours in the Bowie-esque voice of Jelle Paulusma … At times the music boasts the vibrant anarchy of the personality of Ziggy Stardust, at times it wears the veil of soft illusions of Joni’s “Both Sides Now”, but mostly it seems to imitate the happy sound of a bird who sings its morning song at every new day that comes. Strings and keys flutter and jump up and down as the bird moves along the tree into the sky.

The optimism and liveliness of the music by Hark! en Co is what I love most about “The Playful Maziness of Art”, somehow these musicians gave a new lease of life to the wonderful poems of Edgar Allan Poe by surrounding them with a sound of eternal youth and vitality that will keep on orbiting the eternal questions of life, softening the blow, cushioning it with strings and keys and voices.
Each note of this complex and playful maze itself a “grain of the golden sand” of the “surf-tormented shore” that is life… slipping through our fingers.
Songs that sing of unforgettable beauty.

Marcel Hartenberg in Written in Music (november 2023):

Het is mooi als bands en artiesten zich ontwikkelen en als je dat kunt horen aan hun nummers of, zoals in dit geval, aan de hand van hun langspelers. Het is helemaal mooi als die ontwikkeling zich op meerdere vlakken lijkt te voltrekken. En dat is nou net precies wat er gebeurt met inmiddels de derde langspeler van Hark! en Co. Harke Jan van der Meulen had zich al op R.L. Stevenson en op My Treasures bewezen als zeer geslaagde muzikale vormgever van gedichten van Robert Louis Stevenson, waar hij composities voor schreef die hij voorzag van fraaie zanglijnen in een heel herkenbaar klankbeeld.

Een klankbeeld waarin hij klassiek, invloeden van zijn helden uit Liverpool, indie invloeden wist te combineren met een grote mate van bevlogenheid, eigenzinnigheid, springerigheid, taalspel en, ja, een vleug singer songwritergevoel en dat geheel bracht hij met zijn eigen Hark! en Co. En steeds, steeds wist Harke Jan al stemmen aan zijn albums te verbinden die de albums nog wat extra’s wisten te geven, met als misschien wel het aller fraaiste hoogtepunt in de vorm van My Kingdom van zijn laatste album; zeker als je hier er nog even van geniet.

De gave die Harke Jan heeft om Engelse poëzie in liedteksten om te zetten, is er een om te koesteren. Je hoort aan alles zijn liefde voor de taal, voor de oorspronkelijke teksten én tegelijkertijd weet hij er steeds fijne zanglijnen van te maken in nummers die steeds nadrukkelijker zijn handelsmerk uitdragen. De klassieke invloeden nooit weg door de klanken van viool, cello en piano én juist soms ook versterkt door de zanglijnen, vinden steeds meer hun weg in liedjes die in het hier en nu horen.

Het fijne openingsnummer The Valley Of Unrest met opnieuw Jelle Paulusma neigt misschien nog wat meer naar het verleden, naar klassieke invloeden, met de heerlijke viool van Josje ter Haar, cello van Brendan Conroy en de teruggekeerde piano nu bespeeld door Lineke Lever, maar het springerige stuiteren van Eulalie met zijn uitbundige bas en gitaar, bespeeld door Michiel Nijenhuis die ook het album produceerde en met fijne zang van Harke en Vera van der Poel staat helemaal in het hier en nu. Het is een nummer dat echt een oorwurm is en waar je je van kunt voorstellen dat het live helemaal knalt. Geweldig hoe het nummer losgaat, zij het kort, na het aftellen door Harke Jan en Vera. En die reprise… Heerlijk!

Verrassing, verwondering, afwisseling, dat is wat de afdronk is van veel van de muziek van Harke Jan. Net nog gevloerd door de oorwurm die Eulalie is en je wordt vervolgens in vervoering gebracht door het zeer mooie A Dream Within A Dream. Vera van der Poel past uitstekend in deze zeer fraai gearrangeerde en al net zo fraai uitgevoerde compositie. De keuze voor de meerstemmigheid én het inzetten van de instrumentatie brengt al iets extra’s. Als je dit beluistert, dan kun je tot de conclusie komen dat componeren én vervolgens je composities in het echt beluisteren, met jouw arrangementen wel een zeer verrijkende ervaring moet zijn. Je hoeft je ogen niet te sluiten om je aan een koninklijk hof te wanen, waar dit net tot gehore wordt gebracht. Genieten!

Die al genoemde afwisseling, het eigenzinnige, dat merken we ook als Evening Star klinkt. Gezongen door Hans Croon, de stem van The Dutch klassieker This Is Welfare die ook nu nog net zo de aandacht met zijn zang weet te vragen als destijds. Een mooi voorbeeld ook van hoe Harke Jan zijn composities maakt. Luister naar de zanglijnen, luister naar hoe Harke Jan de muziek hen laat omlijsten. Hoeveel plezier beleeft hij als hij achter zijn Atari 1040 STE de muziek componeert, met de teksten in beeld en de sprong maakt van tekst naar muziek? Ook The Happiest Day roept dat op. De taligheid vangen, muziek laten aansluiten erbij. Misschien voelt het bij dit album allemaal wel het meest uitgebalanceerd van de verschillende albums.

To The River brengt een tijdloze reis in beeld. Zo voelt het. Hoe mooi is hier de stem van Ricky Koole? Een geweldige keuze van Harke Jan om haar hiervoor te benaderen. Een nummer dat uitgesponnen voelt en dat zich eenvoudig in je hart weet te nestelen als sfeervolle muziek je weet te raken. Orbitus is een mooie instrumentale compositie die andermaal de veelzijdigheid van Harke Jan illustreert. Een fijne verrassing. En dat geldt voor het hele album. De eerder genoemde composities maar ook de wat ruigere en tegelijkertijd melodieuze benadering van Eldorado, het door Michiel Nijenhuis gezongen The Lake, het verstillende en zeer fraaie Song, het sterke To One In Paradise en het mysterieuze en vervreemdende Silence.

Geen beperkingen, geen concessies, de muziek makend die hij wil maken, met zijn eigen Hark! en Co. Dat is wat je nadrukkelijk beluistert op deze nieuwe langspeler. Je zou misschien verwachten dat een album met als thematiek werk van Edgar Allan Poe alleen maar gedrenkt zou zijn in donker, dat is in de muziek niet steeds zo waarneembaar; al is het donker vaak verankerd neergeschreven in de teksten van Poe. The Valley Of Unrest geeft je niet een verstoord gevoel, terwijl het het lied wel handelt over een begraafplaats met overleden soldaten. En terwijl Evening Star een ode is aan de avondster, klinkt daar een zekere droefheid in door. Tegelijkertijd, het is niet zo dat we hier te maken hebben met een album overladen met uitgelaten stemmingen: dat zou het andere uiterste zijn.

Het is een album geworden met een heel uiteenlopend karakter, met de van Hark! en Co inmiddels bekende eigenzinnigheid, met een fijne mengeling van composities meer verankerd in een wat verder verleden én andere nummers die zich meer als ‘van hier en nu’ laten duiden. En afwisseling in instrumentatie, meer, zo lijkt het dan voorheen. De gitaar prominenter, soms wat vuiger zelfs, doorklinkend dan op eerdere releases. Het springerige, de variatie, ja, dit past Hark! en Co als een oude warme jas.

De Stevenson-albums waren al sterke albums die duidelijk maakten hoe zeer Harke Jan thuis is in het verklanken van gedichten uit het Engels. The Playful Maziness Of Art maakt duidelijk dat er nog groei nog mogelijk was; de variatie in de nummers voelt heel erg natuurlijk, alsof Harke Jan zich meer nog dan voorheen meester maakte van de teksten én nog meer in tijdongebondenheid zijn stempel op de muziek drukte. De afwisseling, dat is het, tussen de nummers, is er heel erg vanzelf. Daar komt bij: het album voelt alsof er met heel veel plezier aan gewerkt is -weer klinkt hier het geweldige Eulalie– en dat geeft extra cachet aan het album.

De mooiste van Hark! en Co tot nu toe dan? Het veelvuldig draaien nu werpt zijn vruchten af: het is een erg mooi album geworden én het voelt het meest af, het meest gerijpt van ze alle drie. Het is Hark! en Co gegund dat het album de nodige aandacht mag oogsten. Op deze wijze muziek maken, afwijkend van de norm en een eigen geluid presenteren, dat is niet velen gegeven. Wanneer je je in je muziek zó weet te ontwikkelen en wanneer je van langspeler tot langspeler blijft boeien, je publiek blijft uitdagen, dan ben je meer dan goed bezig! The Playful Maziness Of Art is opnieuw een pareltje van Hark! en Co. Van voor tot achter genieten én erg aansprekend, zeker wanneer je hart sneller slaat bij muziek die zich verre van gebaande paadjes laat weerklinken.

Wil je al wat nummers van het album beluisteren of het album bestellen? Bezoek dan: http://harkejan.nl/wp/. Als je de albumpresentatie wilt meemaken, die vindt zaterdag plaats in Theater De Roode Bioscoop in Amsterdam.

Xander Pas in Rockportaal (november 2023):

The Playful Maziness of Art is het, door de verhalen van Edgar Allan Poe geïnspireerde, album van Hark! en Co. Als groot liefhebber van Edgar Allan Poe en progressive rock klonk me dit als muziek in de oren. Nu wordt het album door de band als vintage pop op klassieke instrumenten omschreven, het doet me op het eerste gehoor voornamelijk denken aan de Canterbury scene, die voor de Engelse popgeschiedenis van groot belang was. Waar elementen van pop, psychedelische muziek, jazz en klassiek elkaar aanvulde om zo een progressieve muziek stijl te worden. Supersister van Nederlandse bodem zou ook geen gekke vergelijking zijn. Dat wil echter niet zeggen dat dit album niet origineel is.

In tegendeel, dit is vanaf album opener “The Valley of Unrest” een aangename verrassing. Voor liefhebbers van bovengenoemde muziekscene een aanrader, echter gaat de band verder dan dat en is het een vrij divers album. Het tweede nummer, Eulalie, klinkt niks als de voorganger en doet qua vocalen ietwat aan David Bowie denken. Instrumentaal is dit album ook uitstekend. Interessante compositites nodigen de luisteraar uit om aandachtig te luisteren en een ruime wereld aan detail te horen zonder af te dwalen van de vocalen die het verhaal brengen.

De opbouw van de nummers zit erg goed in elkaar. Een mooie afwisseling in stijl en tempo, toch vormen de nummers een mooi geheel. Ook voor liefhebbers van folk is dit een album om van te smullen, dit dankzij onder andere het prachtige “A Dream Within a Dream” waar ook klassieke elementen mooi naar voren komen. Het vocale werk van Vera van der Poel doet dit nummer echt als een droom aanvoelen.

Dat ik aangenaam verrast ben mag wel gesteld worden. Een interessant album concept wat mijn verwachtigingen te boven gaat. Met nummers als “A Dream Within a Dream”, “The Happiest Day” en “Orbitus” een waar hoogtepunt van het jaar. Ondanks de verschillende stijlen en een divers dozijn nummers, een mooi geheel wat geen minuut verveelt. Ook toegankelijk voor de luisteraar die nog niet bekend is met het werk van Edgar Allan Poe.

Jan Vranken in Maxazine (oktober 2023)

Met ‘The Playful Maziness of Art’ brengt het Nederlandse Hark! en Co op 4 november hun derde album uit. Dit keer 12 nummers, geïnspireerd door het werk van Edgar Allen Poe, de Amerikaanse negentiende eeuwse schrijver wiens werk al eerder inspiratiebron was voor muzikanten. Meest anspruchsvolle voorbeeld daarvan blijft uiteraard het legendarische album ‘Tales Of Mystery And Imagination; Edgar Allen Poe’ uit 1976 van Alan Parsons Project.

‘The Playful Maziness Of Art’ is een heerlijk eigenwijs en eigenzinnig album geworden, waarbij de arrangementen bevolkt worden door elektronica, maar ook door veel strijkinstrumenten, piano en akoestische gitaar. Er is ook veel aandacht besteed aan de arrangementen, zowel de vocalen als de instrumentatie. Een heel erg goed verzorgd en professioneel gemaakt album dus. Harke Jan van der Meulen, de componist en drijvende kracht achter dit project, heeft een aantal erg goede zangers aan dit album weten te verbinden. Naast Ricky Koole, Vera van der Poel horen we ook nog Jelle Paulusma (Daryll-Ann, Her Majesty) en Hans Croon.

Opener ’The Valley Of Unrest’ is een prachtig nummer, met beatle-esque strijkers en zang. Dat is wat makkelijk getypeerd, maar voldoet als ‘smaak’ aanduiding. De opbouw is erg mooi en werkt naar een climax toe, die qua vorm nog vrij verrassend is. Erg origineel. Doet goed te horen dat er in Nederland nog zo zorgvuldig, creatief en doordacht muziek gemaakt wordt.

De toon is daarmee gezet voor een bijzonder ongewoon album, heerlijk eigenwijs, niet voor iedereen, maar daardoor wel meer dan de moeite waard. ‘Eulalie’ een swingende track over huwelijksgeluk die bij mij zelfs een lichte ‘Talking heads’ vibe oproept. Een liedje om op repeat te zetten als je van een slecht humeur afgeholpen moet worden.

Is het leven wel echt? Zijn wij wel werkelijk bestaand? Poe vroeg het zich al af in zijn gedicht ‘A Dream Within A Dream’ een thema dat in de mensheid terug blijft komen. Denkende wezens zijn we, dus contemplatie over ons bestaan in ons niet vreemd. Gen-Z vraagt zich tegenwoordig af of we net slechts een level zijn in een computergame. Wellicht, maar geef mij maar deze prachtige song van Harke! & Co. Luister dan naar deze originele en adembenemend mooie vocalen. De manier waarop Harke zijn thema’s benadert doet me ook wel denken aan het werk van Angelo Branduardi, die neemt ook vaak dit soort klassieke thema’s om die op geheel eigen wijze te verkennen en een volledig origineel smoel te geven.

Het beste nummer op dit album vind ik ‘Evening Star’ met een feature van Hans Croon. Waarover ik even moest nadenken, maar ik denk dat het de Hans is van the Dutch. Dat iemand me maar corrigeert als het niet waar lijkt te zijn. Mag ik een applausje voor dit nummer? Wat een verademing. Wat een schoonheid. Zang met een randje Bowie. Indringend. En dan hoe het openbreekt naar het ‘refrein’ zoals we het dan voor het gemak zullen noemen. Chapeau. En dan die gitaar. Prachtig.

En zo gaat het album door met het ene prachtige nummer na het andere. ‘Eldorado’ nog even eruit halen. Wat een pareltje. Na dit album een aantal keer gehoord te hebben, blijft het groeien en over je schouders vallen als een lekker vertrouwd vest dat de warmte van je open haard nog extra lang vasthoudt. Het is te hopen dat we dit live mogen gaan zien in de clubs of zelfs de theaters in Nederland. (Dames en heren programmeurs, letten jullie ook even op?).

‘The Playful Maziness Of Art’ is het leukste album dat in Nederland in 2023 tot nu toe is uitgebracht. Heerlijk eigenwijs, topliedjes, mooi uitgevoerd. Wat wil een mens nog meer? Live dus, ik wil dit live gaan zien!

Thomas Kamphuis in Ontopofmusic (oktober 2023)

Hark en Co – dit zijn, om precies te zijn: Harke-Jan van der Meulen , pianiste Lineke Lever, gitarist Michiel Nijenhuis, violiste Josje ter Haar en cellist Brendan Conroy met gastzangers Jelle Paulusma, Vera van der Poel, Hans Croon en Ricky Koole, hebben een nieuw album uitgebracht, The playful maziness of art. Dit keer worden gedichten van de Amerikaanse schrijver Edgar Allan Poe vertolkt. Uiteraard op de unieke, eigenzinnige wijze waarop Harke-Jan van der Meulen en consorten dit alleen maar kunnen.

Nu moet ik bij Edgar Allen Poe even afleren dat Tales of mystery and imagination van Alan Parsons niet gelijk in mijn hoofd begint af te draaien, het album uit 1975 waarmee deze debuteerde. Die plaat is zo’n gemeengoed geworden dat, synoniem met Edgar Allen Poe, Raven en al die andere muziek zich gelijk begint af te spelen in je dna.

The valley of unrest heeft een wat onrustige sound, wat wel in overeenstemming is met de titel van het nummer. Gelijk is duidelijk dat je naar Hark! En co luistert en een herkenbare sound heeft. Ergens ontkom ik er niet aan de muziek af en toe met Nits in verbinding te brengen. Die kunnen ook zo’n wat tegendraadse sound etaleren. Eulalie heeft een funky swing en swag die je gelijk het nummer binnen trekt. Gek als ik zeg dat ik af en toe het gevoel heb dat David Bowie mee zingt ? U ziet het al, deze recensie gaat alle kanten uit schieten, net als de ongrijpbare muziek van Hark en co. Eulalie ontspoort op het einde even heerlijk om op het laatst weer in rust te komen.

A dream within a dream wordt hypnotiserend van zang en viool naar mistige winterdagen gestuwd. Een héél andere vertolking dan Alan Parsons. Evening star begint bijna Pink Floyd achtig qua gitaar en drumwerk. Hans Croon’s zang op dit nummer schurkt bijna tegen Chris Rea aan. Heel bijzonder. Qua sfeer is het bijna een huwelijk tussen Chris Rea en David Bowie in. Een hoog “seventies” gevoel. Vervreemdend, betoverend, raar – briljant.

The happiest day is prachtig groots in zijn kleinheid. Opeens overvalt het mij weer hoe gevarieerd de nummers zijn ten opzichte van elkaar. Viool, zang en piano vloeien zo prachtig eigenzinnig samen. Onderscheidend. Echt Muziek. En dan heb je me. Hier is een stel gerijpte muzikanten aan het werk. Dat voel je, en die ervaring ademt in alles door. Soms neig ik naar vergelijkingen, maar ik kan deze muziek niet met iets anders vergelijken. Hou je van David Bowie, Nits en een subtiele jaren 70 sound: blind kopen dit album.

To the river begint met een schreeuw van een zwarte kraai (geen raaf!) en wordt door de zang van Ricky Koole en de slide gitaar en soundscape van Michiel Nijenhuis naar een prachtig hoogtepunt gevoerd. Wat is het geluid prachtig op dit album. Orbitus. Piano, viool, cello in een instrumentale drie-eenheid die even harmonieus als ergens ongemakkelijk voelt.

Eldorado rockt opeens. Hans Croon’s zang geeft de stuurse compositie het juiste vuur mee. Je zou niet zegen dat deze muziek in 2023 gemaakt is, maar veel langer geleden, en dat is hier een compliment. Men herkent er “iets” van vroeger bands uit, zonder nu de vinger er op te kunnen leggen aan wie of wat het je doet herinneren. In een ondefinieerbare herkenning aan iets vinden we vaak iets goed.

The lake trekt je weer een droomwereldachtige omgeving binnen die overvloeit in Song. Nijenhuis’ wat jaren 60 achtige overstuurde gitaar schudt je op het eind wakker.

To one in paradise laat opnieuw zien waar The playful maziness of art om draait: waarachtige muziek, draaiend om stem en instrument. Eigenzinnig in elkaar verwoven. Muziek met meerdere lagen die zich niet in één draaibeurt laat vangen.

Silence besluit het album met diezelfde bevreemdende sound. Een zekere disharmonie en harmonie strijden met elkaar. Donker. Tja, met Edgar Allen Poe liep het, op slechts 40 jarige leeftijd, niet goed af.

Zijn werk leeft, tot op de dag van vandaag nog steeds door. Hark en co. Hebben – alweer – een totaal eigen/zinnige plaat gemaakt. Eigen en zinnig. Ga hem beluisteren en zet hem nóg eens op. Of ga de cd-presentatie bekijken en beluisteren op 4 november aanstaande in Amsterdam.

Het nummer Silence eindigt in mijn pc cd speler in iets geks. De schijf houdt niet op met draaien nadat de muziek gestopt is. Ik hoor slechts een tik, alsof er een hartslag achter blijft. De hartslag van de voortgaande tijd? Zo klinkt stilte.. een uniek einde aan een cd? Of begin ik geluiden te horen die er niet zijn en ben ik betoverd door Hark en co?

Soms moet je niet op zoek gaan naar verklaringen of antwoorden..

Net als ik de cd er uit wil halen, stopt hij.

Silence..  

Redactie Timpaan Muziek (oktober 2023)

Het nieuwe album van Hark! en Co is gebaseerd op teksten van Edgar Allan Poe. Harke Jan van der Meulen, Brendan Conroy, Michiel Nijenhuis, Lineke Lever en Josje ter Haar hebben twaalf teksten van de schrijver verrijkt tot twaalf muzikale schilderingen. De teksten van Poe zijn vaker gebruikt voor liedjes. Waar anderen (Lou Reed, Alan Parsons Project, Nightwish) al eerder de teksten van Edgar Allan Poe voorzagen van muziek geeft Hark! en Co een volledig unieke en eigen kijk op deze teksten.

Met gastvocalen van Jelle Paulusma, Vera van der Poel, Hans Croon (Son of Han) en Ricky Koole is het een veelkleurig album geworden. De muziek klinkt schilderachtig, invloeden van The Beatles en NITS zijn hoorbaar. Ondanks de duistere teksten is de kleur van het album fris en open. De balans tussen de gebruikte elektronica en akoestische gitaar en viool is uitgekiend. Met eigenzinnige melodieën en harmonieën schildert Harke Jan in twaalf rake vertellingen een intrigerend en interessant album.

Openers The valley of unrest, Eulalie en A dream within a dream geven het idioom waarin de muziek zich beweegt uitstekend weer. Het intro van To the river is het meest spookachtige moment op het album. Eldorado heeft een ritmische puzzel met de gekozen tempi en patronen, waarbij ook de gitaar gebruikt wordt als onderdeel van de ritmesectie. De repeterende orgelklanken doen denken aan de hypnotiserende muziek van Philip Glass. Het geheel klinkt verrassenderwijze als een bijna dansbaar nummer. De piano geeft The lake een totaal andere sfeer, zonder dat er sprake is van een stijlbreuk. Tot aan slotstuk Silence blijven de songs boeien.

Het is Hark! en Co gelukt om de teksten te vatten in toegankelijke en bondige songs. Een prestatie van formaat.

Over My Treasures:

Ruud de Zwart in Festivalinfo (februari 2023):

Waar we de laatste tijd worden overspoeld met jonge, maar zeker ook gelouterde muzikanten die elektronische elementen aan hun muziek toevoegen, wordt er gelukkig ook nog genoeg materiaal uitgebracht waar dat nauwelijks of helemaal niet het geval is. Bijvoorbeeld door met een geheel klassiek instrumentarium een album op te nemen. Zo`n album is My Treasures van het Nederlandse Hark! En Co, dat overigens uit onvrede over Spotify daar, net als het eerdere werk, niet te vinden is. “Vintage popmuziek” dus!

Achter Hark! En Co gaat componist Harke Jan van der Meulen schuil. Al zegt je dat vast alleen iets als je op de hoogte bent van zijn project Spinoff Spinvis, waarbij hij songs van Spinvis bewerkte voor vocaal kwartet en orgel, of van het op muziek zetten van teksten van dichters als William Blake en R.L. Stevenson. Als dat laatste geval is, dan weet je ook dat My Treasures het tweede album van Hark! En Co is, waarbij wederom gedichten van Stevenson op muziek zijn gezet.

Net als op het “debuutalbum” heeft Harke Jan de hulp ingeschakeld van Henk Hofstede (Nits) en singer-songwriter Vera van der Poel, maar heeft hij voor My Treasures met Erik de Jong (Spinvis) en Jelle Paulusma (Paulusma/ Daryll-Ann) nog twee klinkende namen aan boord. Allen namen die hebben bewezen prima te weten aan welke voorwaarden een goed liedje moet voldoen.

Muzikaal gezien is het uitgangspunt om “vintage popmuziek” te maken met My Treasures volledig geslaagd. Door het instrumentarium dat bestaat uit viool, cello, gitaar, hier en daar aangevuld met een cajon, drum sequencing en keyboards (die volledig in lijn zijn met het klassieke karakter van het instrumentarium), klinken de liedjes als popmuziek uit een tijd dat de term popmuziek nog niet bestond.

Door de manier waarop de werken van Stevenson worden voorgedragen, in de combinatie met het klassieke instrumentarium, heeft het album ook een soort middeleeuwse feel. Alsof de teksten van Stevenson door de plaatselijke bard de oren van de luisteraar in worden gezongen. Hierbij vallen ‘The Cow’ en ‘The Moon’ extra op omdat we hier Spinvis in het Engels horen zingen. Doordat het werk op My Treasures afwisselend door Paulusma, Spinvis, Hofstede, Van der Poel en Harke Jan zelf wordt gezongen is er ook genoeg variatie te horen. Zo hoor je bij de zang van Van der Poel op ‘Foreign Lands’ en ‘Armies In The Fire’ een jazzy timing en sound doorklinken, terwijl het bij Paulusma op ‘Summer Sun’, het avontuurlijke ‘Marching Song’ en het ingetogen ‘Shadow March’ juist wat Amerikaans aandoet. De tracks waarop Harke Jan zelf de vocalen voor zijn rekening neemt, hoor je goed terug dat hij Engelse taal en Letterkunde heeft gestudeerd, want Engelser kan het haast niet klinken als je naar de titeltrack, ‘Vagabond’ en ‘Land Of Nod’ luistert.

My Treasures is geen album voor het grote publiek. Fijnproevers, Stevenson-fans en liefhebbers van bijzondere popmuziek kunnen echter met een gerust hart dit fraai vormgegeven album aanschaffen.

Marcel Hartenberg in Written in Music (november 2021):

Je hebt iets met taal, je hebt iets met muziek, je hebt je bekwaamd in het schrijven van muziek waarbij je net zo makkelijk hedendaagse invloeden aan de dag legt als klanken van ver vervlogen jaren. En, zeker niet onbelangrijk,  je hebt daarbij een passie voor meerstemmigheid. En ja, McCartney, die van dat ene  bandje, daar heb je wel wat mee. Je hebt je sporen al verdiend in het schrijven van muziek, niet alleen in de bandjes The Nocturnes en The Beatnik Party,  je schreef ook voor het Eisler Trio en werkte samen met Spinvis. Je stortte je vanaf 2017 op je eigen ensemble Hark! en Co en je bracht al eerder R.L. Stevenson uit dat kon rekenen op enthousiaste reacties. En nu is er je nieuwe album, My Treasures.

Ik ga er niet omheen draaien. Wat een sprekend album is het geworden! Als R.L. Stevenson de vingeroefening was om vast te stellen of de aanpak kon werken, dan is dit niet alleen een bevestiging dat de aanpak werkt, het overtreft het debuut. De instrumentatie is op en top, de productie is buitengewoon verzorgd en de composities zijn buitengewoon treffend. Werk van inspiratiebron Stevenson ligt opnieuw ten grondslag aan het album, maar meer dan bij het vorige album voelt het alsof muziek en tekst geïntegreerd zijn. Muziek en teksten sluiten, zo voelt het, beter nog op elkaar aan. Alsof het eerste album nog het vinden van balans was en dat er tijdens of na het opnameproces een kwartje viel waardoor dit nieuwe album daarin nog sterker is geworden. Ten opzichte van het vorige album ontbreekt in de basisopstelling nu de piano, krijgt mogelijk mede daardoor de gitaar meer ruimte, maar het kan ook de productie zijn waardoor er meer evenwicht lijkt te zijn. Het moge duidelijk zijn, het enthousiasme over de klank van het album hoeft niet gezocht te worden. Het klinkt als een klok.

Het vorige album kende al samenwerking met Henk Hofstede en Vera van der Poel. De twee keren hier terug wat an sich al fijn is omdat de stemmen van Henk en Vera goed aansluiten op de muziek. Naast hen treffen we echter ook de stemmen aan van Jelle Paulusma en van Erik de Jong. Harke Jan heeft het getroffen met zijn samenwerkingspartners want de afwisseling van de stemmen is een fijne meerwaarde van het album en dat ligt voor een belangrijk deel ook in de afwisseling die dat met zich meebrengt in de meerstemmigheid. Ook als Harke Jan zelf de zang voor zijn rekening neemt, klinkt het geheel uitstekend overigens.

De composities, die maken My Treasures natuurlijk tot wat het is. Niet iedereen zal zich storten op de muziek van Hark! en Co maar als je de tijd neemt om het album tot je te nemen en ér echt naar gaat luisteren, dan ontwaar je de prachtige composities die Harke Jan geschreven heeft. Er zit iets tijdloos in de arrangementen en de uitvoeringen en dat past perfect bij de muziek. De twee eerste nummers van het album zijn daar uitgelezen voorbeelden van. Als je opener Summer Sun neemt en hoort hoe de zang daar meteen aansluit op de instrumenten: heerlijk! The Cow is zo pastoraal als je maar kunt denken en je kunt je zonder veel moeite voorstellen dat dit zó had gepast in een van de epische werken van Genesis uit de jaren Zeventig. Een tekst die zó in zo’n inleiding had gepast en net al van die warme akoestische gitaarklanken. Verder gaan we de vergelijking helemaal niet maken. Zo was die ook niet bedoeld.

Pirate Story is de prachtige samensmelting van de fantasie van Stevenson, de stem van Henk Hofstede en de muziek van Harke Jan. Mooie interactie van de muzikanten. En ja, het is zo goed denkbaar wat er kan ontstaan als de nummers lang worden nog, met de afwisseling die nu al in de veelal korte tracks besloten ligt. Niet zozeer naar het bombastische gedacht, maar ja, dat is wel voor een deel wat er gebeurt als Foreign Lands zich aan ons gehoor ontvouwt. Magistrale opening en een mooi nummer voor de stemmen van Vera en van Harke Jan. En dan weer het speelse Vagabond met een heerlijke rol voor de cello. Ja, dit is genieten.

Marching Song brengt opnieuw de tijdloosheid in beeld. Een eigentijdse akoestische gitaar met daarnaast Josje ter Haar op viool en opnieuw Brendan Conroy op cello. Het geheel van Hark! en Co wordt gecompleteerd Michiel Nijenhuis op bas, gitaar, toetsen en achtergrondzang en Harke Jan zelf op zang, toetsen en cajon. Fraai hoe het contrast hier tussen twee momenten in de tijd in de muziek lijkt te zijn gevangen.

Het album heeft meer van deze pareltjes en als je het aandurft om van gebaande paden te wijken en je over te geven aan de tekstuele fantasie van Robert Louis Stevenson en de muzikale vormgeving van Harke Jan daarbij, perfect uitgevoerd door Hark! en Co en de gastvocalisten, dan is dit een heel mooi album. Het vorige album had zonder meer ook zijn charme maar dit My Treasures weet met zijn nummers meer nog te pakken en, laten we er niet om heen draaien, je ook meevoeren naar de wereld van Stevenson, want ook het tekstuele, het verhalende mag zeker niet vergeten worden. En dat weet Hark! en Co ook zeer fraai neer te zetten. Met fraaie afwisseling tussen alle instrumenten over het hele album en fijne arrangementen heeft Harke Jan met zijn ensemble gewoonweg een mooi nieuw album uitgebracht. En dat ook nog eens in een zeer fraai vormgegeven hoes; al met al een album dat met veel aandacht tot stand is gekomen. Het verdient ook om met aandacht beluisterd te worden. Laat je verrassen!

Vincent Arquillere in Popnews (januari 2022):

Retour du Néerlandais Harke Jan van der Meulen et de ses amis (dont Henk Hofstede des Nits) avec de nouvelles adaptations de poèmes de Stevenson, entre pop acoustique et musique de chambre. Superbe.

Il y a quatre ans, nous recevions un disque venu des Pays-Bas, signé par un certain Harke Jan van der Meulen alias Hark! en Co. Si ce nom nous était inconnu, deux autres nous étaient en revanche familiers : Robert Louis Stevenson, dont quelques poèmes étaient ici adaptés en musique, et, de façon plus incarnée, Henk Hofstede des Nits qui venait prêter sa voix sur trois chansons. Modeste dans ses moyens, le mini-album se montrait à la hauteur de ces prestigieuses références, offrant une pop riche et délicate jouée par une petite formation acoustique entre folk et musique de chambre.

“My Treasures” en est en quelque sorte la suite, proche musicalement par son épure mais un peu plus ambitieuse : l’album dure près de 40 minutes, et il est emballé dans un joli digipack orné de chromos et peintures d’une autre époque – au-dessus de la mention des crédits, un cachet de la poste d’Utrecht, qui fait peut-être foi, date l’ensemble de 1923. Cette fois encore, les textes sont de Stevenson (sauf un, anonyme) et Henk interprète trois titres. Les autres sont chantés par Harke Jan lui-même, Vera van der Poel
– déjà présente sur le disque précédent –, les deux ensemble (“Foreign Lands”, superbe), Jelle Paulusma et Erik de Jong alias Spinvis.

Si certaines voix sont plus expressives que d’autres, apportant vivacité et relief, c’est une impression d’unité et de sérénité qui ressort de cette collection de treize chansons où domine le dialogue élégant entre violon et violoncelle. Hark! en Co nous invite à célébrer l’harmonie et les beautés simples en retrouvant notre part d’enfance, comme Stevenson avant lui (le recueil dont les poèmes sont tirés s’intitule “A Child’s Garden of Verses”), comme les Nits aussi d’ailleurs. Rayons de soleil (“Summer Sun”) ou de lune (“The Moon”), rêves d’aventures (“Pirate Story”) ou de conquêtes militaires (“Marching Song”)… Les vicissitudes du quotidien restent à la porte, seule la peur du noir vient projeter quelques ombres sur cet univers édénique (“Shadow March”). Enregistré et mixé entre décembre 2020 et juin 2021, “My Treasures” ne semble porter aucune trace des angoisses et incertitudes de notre temps présent. Comme il ne fait aucune concession non plus aux sons à la mode, il devrait donc passer à merveille l’épreuve des ans.

Grant Moon in Prog Magazine (december 2021):

And a proggy curio to end with: My Treasures is the self released album by Amsterdam ensemble Hark! en Co. These clasically trained Dutch artists set the poems of Robert Louis Stevenson to baroque chamber music, with arrangements featuring cello, violin, guitar and a host of voices. Leader Harke Jan van der Meulen presides over a sweet and sophisticated set that’s charmingly eccentric and utterly beguiling.

Peter Bruyn in Lust for Life (december 2021):

Van der Meulen nodigde Jelle Paulusma, Henk Hofstede, Erik de Jong (Spinvis) en Vera van der Poel uit om ieder twee of drie teksten voor hun rekening te nemen. Stuk voor stuk musici met karakter en een karakteristieke voordracht. Soms heel Hark!, soms meer Co. Maar doorgaans mooi in evenwicht.